Pagar Makan Padi

SABTU, 20 Julai 2019
Oleh:  ZULKIFLI  SALLEH

"Inilah masalah yang kita hadapi. Biasanya, apabila kita bagi kontrak, lesen, AP (permit Import), bukannya perniagaan yang dapat, sebaliknya jual kontrak, jual AP, jual lesen. Kita buat macam-macam cara untuk tolong bumiputera, tetapi mereka buat angkara." Ulas Datuk Seri Dr, Mahathir Mohamad, Perdana Menteri Malaysia terhadap ahli perniagaan bumiputera apabila kesemua kontraktor gagal menyiapkan makmal sekolah.

Sejak sekian lama, khususnyas sejak pelaksanaan Dasar Ekonomi Baru, 1971 - 1990, kisah ahli perniagaan bumiputera yang bersifat Ali-Baba atau lebih tepat, "pagar makan padi" sering terbongkar. Sikap tidak amanah, tidak bertanggungjawab, dan ingin cepat kaya merupakan gelaja yang sukar dikikis dalam kalangan mereka. Selain bersikap demikian, mereka begitu gelojoh untuk mengaut keuntungan sehingga rela menggadai martabat atau maruah bangsa. Sesetengahnya pula apabila berada di puncak kejayaan dan hidup kaya-raya mula lupa daratan dan jauh sekali ingin membantu perniagaan kecil milik bangsa sendiri.

Keadaan hidup masyarakat Melayu  kini kelihatan porak-peranda bukan kerana angkara ahli politik semata-mata, tetapi juga angkara ahli perniagaan bumiputera. Tindak-tanduk mereka untuk mengaut kekayaan semasa zaman mewah dan mengemis pertolongan kerajaan semasa tersepit telah menimbulkan kebencian dalam kalangan orang Melayu sendiri. Oleh itu, kroni bukan sekadar permainan bahasa politik dan ekonomi, tetapi juga merupakan pertentangan budaya dalam masyarakat Melayu kini.  Keadaan ini memisahkan ahli perniagaa Melayu dengan masyarakat mereka sendiri, dan kerajaan terpaksa menanggung sebahagian akibat pertentangan itu.  Di samping itu, imej ahli perniagaan tulen yang bertungkus-lumus membina perniagaan mereka turut tercemar akibat kemunculan ahli perniagaan yang tidak bertanggungjawab dan tidak amanah.

Oleh yang demikian, apabila beberapa orang ahli perniagaan bumiputera atau syarikat kepentingan bumiputera kerugian sehingga pemilikannya terpaksa berpindah tangan kepada bukan bumiputera sekalipun, orang Melayu tidak mempedulikannya.  Mereka tidak terasa terhina, tercabar, dan jauh sekali untuk mempertahankannya.  Keadaan ini berbeza sama sekali pada tahun 1980-an, seperti kes pemilikan UMBC, orang Melayu bangkit memperjuangkan kepentingan kaum mereka, meskipun pada masa itu, kuasa ekonomi dan pemilikan modal mereka amat kecil.

Sesungguhnya, sikap "pagar makan padi" dalam kalangan ahli perniagaan bumiputera membawa akibat  yang besar. Pihak kerajaan terpaksa berhadapan dengan keyakinan rakyat semakin terhakis sehingga tidak mudah bagi kerajaan untuk menyelamatkan syarikat yang terbabit, lebih-lebih lagi jika syarikat pada tanggapan umum, ada hubungan politik. Orang Melayu pula tidak lagi mendesak kerajan supaya menyelamatkan syarikat berkenaan, malahan mereka dengan lantang melemparkan kritikan.

Sebenarnya, ada orang Melayu  ingin melihat syarikat perniagaan bumiputera berjaya dalam perniagaan, tetapi angkara sesetengah ahli perniagaan menyebabkan mereka berdiam diri.  Mereka takut untuk bersuara supaya kerajaan menyelamatkan syarikat yang bermasalah kerana mungkin dianggap membela kroni. Orang  Melayu bukannya bersikap hasad dengki terhadap kejayaan perniagaan bumiputera sehingga mereka sanggup melihat syarikat berkenaan jatuh tersungkur.  Kadangkala mereka hilang pertimbangan kewarasan apabila mereka melihat segelintir ahli perniagaan Melayu yang haprak. 

Ahli perniagaan Melayu sepatutnya  memikul tanggungjawab  yang besar. Selain memajukan perniagaan mereka sendiri, mereka perlu menunaikan harapan kerajaan dan mendukung martabat bangsa mereka. Selain itu, mereka perlu membantu usaha untuk melahirkan masyarakat perniagaan dan perindustrian bumiputera, Namun begitu,  harapan dan tanggungjawab itu tidak akan tercapai sekiranya perniagaan mereka terumbang-ambing atau "hidup segan mati tak mahu."

("Nota Ketua Editor," Dewan Budaya, Disember 2001.)