.jpg)
Oleh: ZULKIFLI SALLEH
Kedatangan orang India
ke Tanah Melayu berlaku sebelum pemerintahan British lagi, misalnya
“komuniti saudagar Hindu dan Islam pada
zaman Kesultanan Melaka. Daripada
perkahwinan komuniti yang bertempat di Melaka dengan penduduk dengan komuniti
tempatan, maka lahirlah golongan yang dikenali India Peranakan Melaka, atau
lebih dikenali sebagai Melaka Chitty” (Belle, 2015: 137). Orang India
datang dari beberapa wilayah atau daerah di India untuk bekerja atau diambil
bekerja dalam bidang pekerjaan tertentu. “Orang Tamil Sri Lanka atau dikenali
di Tanah Melayu sebagai orang Tamil ‘Jaffna’ diambil oleh pegawai British untuk
memenuhi jawatan teknikal dan perkhidmatan awam di Negeri-Negeri Melayu”
(Belle, 2015: 137). Satu lagi golongan, ialah Chettiar atau lazim disebut
Chetty yang kampung leluhur mereka terletak di wilayah yang dikenali
sebagai Chettinad dalam wilayah Ramnad dan Pudukkottai, selatan Chennai (Belle,
2015: 139). Sementara orang Sikh, iaitu orang India Utara berhijrah ke Tanah Melayu untuk mencari pekerjaan
yang berkaitan dengan keselamatan, seperti tentera, jaga, penjaga, dan polis
(Belle, 2015: 141). Satu lagi golongan India Utara, terutamanya orang Islam
Punjabi juga memperoleh pekerjaan dalam polis dan tentera ketika zaman kolonial
(Belle, 2015: 143). Satu lagi golongan
yang terdiri daripada migran profesional, kerani, dan teknikal India Selatan
yang berpendidikan Inggeris untuk memenuhi keperluan pengembangan pesat ekonomi
kolonial (Belle, 2015: 142). Golongan lain terdiri daripada peniaga atau saudagar
dari India Utara dan India Selatan – Hindu dan Islam – yang ingin mencari
peluang perniagaan, terutamanya di Negeri-Negeri Selat (Belle, 2015: 143 –
144).
Ada banyak kajian atau
kepustakaan tentang kedatangan orang India di Tanah Melayu, terutamanya untuk
bekerja dalam ekonomi kolonial, iaitu dalam sektor perladangan, misalnya
(Sinnappah, 1970) dan Michael Stenson (1980).
Yang terbaru oleh Carl Vadivella
Belle (2015), yang mendapati daripada 1957 Federation of Malaya
Census Report, bahawa empat juta
orang India diambil untuk bekerja di Tanah Melayu kolonial dan bahawa 2.8 juta
orang kemudiannya dihantar pulang ke
India. Banyak daripada imigresen bersih
yang berjumlah 1.2 orang seakan-akan
lesap oleh penyakit, pagutan ular, keletihan, pemakanan tidak seimbang, bagi
penduduk India di Tanah Melayu hanya berjumlah 858,614 orang yang 62.1 peratus
adalah dilahirkan di sini (Belle, 2015: xiii). Antara tahun 1860
hingga 1957, dianggarkan sejumlah kira-kira juta orang India berhijrah ke Tanah
Melayu untuk bekerja dalam ekonomi kolonial, iaitu dalam sektor perladangan;
daripada jumlah itu, dalam tempoh yang sama 70 peratus meninggalkan negara ini.
Buruh yang bersara atau berumur dihantar pulang ke negara asal mereka, India
(Jomo, 1986: 192).
Antara tahun 1830-an hingga 1909, kira-kira
250,000 buruh terikat India, kebanyakannya diambil dari Madras Presidency di
Tanah Melayu (Belle, 2015: 96). Sebelum
pengambilan buruh terikat dihapuskan pada tahun 1910, “sistem kangany” telah
lama diperkenalkan untuk pengambilan pekerja India untuk memenuhi keperluan tenaga kerja dalam sektor
perladangan di Tanah Melayu. “Berdasarkan data rasmi, dianggarkan antara tahun
1865 hingga 1938, sebanyak 1,116,717 orang emigran India tiba di Tanah Melayu
di bawah naungan kangany (Belle, 2015: 107).
Pada tahun 1940, sejumlah 218,000 orang pekerja India, terdiri daripada
62 peratus jumlah tenaga kerja perladangan, bekerja dalam estet getah. Buruh
India juga bekerja dalam sektor awam, seperti Jabatan Kerja Raya, Majlis
Perbandaran, Lembaga Bandar dan Lembaga Kebersihan, dan kereta api (Belle,
2015: 108).
Pada tahun 1939, ada kira-kira 700,000 orang India yang menetap di Tanah
Melayu, iaitu 15 peratus daripada jumlah penduduk negara ini. Daripada jumlah itu, hanya empat peratus
bekerja dalam bidang perdagangan, perniagaan atau profesion, manakala kira-kira
10 peratus terlibat dalam pekerjaan mahir dan separuh mahir. Selebihnya, diserapkan ke dalam pekerjaan
tidak mahir dan kerja kasar (Belle, 2015: 149).
Meskipun buruh India yang bekerja di ladang-ladang getah milik kapitalis
swasta selalunya dikaitkan dengan upah rendah, kemiskinan, dan eksploitasi, “dari tahun 1922, sebuah
jawatankuasa ditubuhkan untuk menentukan kadar upah piawai untuk mereka” (Jomo,
1986: 195). Meskipun orang India secara keseluruhan menerima upah yang kurang
untuk kerja yang sama, mereka selalunya disediakan kemudahan perumahan, klinik,
dan kebajikan masyarakat lain, menggambarkan tumpuan perhatian Jabatan Buruh
kolonial dengan hal ehwal buruh India.
Dalam pada itu, penubuhan Kesatuan Pekerja Perladangan Kebangsaan (NUPW)
pada awal tahun 1950-an tidak banyak meningkatkan keadaan pekerja estet (Jomo,
1986: 196).
Gambaran keseluruhan tenaga kerja India pada tempoh yang membawa kepada
pencerobohan Jepun pada Disember 1941 adalah bahawa dilanda oleh masalah sosial
utama, termasuk kesihatan yang teruk, petunjuk tinggi tentang alkoholisme,
ditempatkan dalam perumahan substandard,
dan dikekang oleh kurang pendidikan (Belle, 2015: 122 – 123). Meskipun wujud bukti perjudian yang
berleluasa dalam kalangan buruh, masalah sosial yang sangat besar dalam
komuniti India ialah alkoholisme, seperti tabiat minum todi (Belle, 2015: 124).
Selain itu, wujud bukti yang menunjukkan bahawa pendidikan kanak-kanak Tamil
diberikan keutamaan rendah oleh majikan dan pihak berkuasa kerajaan. Walau
bagaimanapun, kerajaan Tanah Melayu menegaskan pendidikan yang disediakan untuk
kanak-kanak perladangan adalah “standard sesuai dengan keperluan mereka,” dan bahawa celik huruf dalam orang Tamil di
Tanah Melayu sangat tinggi berbanding dengan penduduk di Madras Residency
(Belle, 2015: 126).
Daripada semua golongan itu, secara relatif, buruh Tamil
yang bekerja dalam sektor perladangan getah, hidup dalam kemiskinan dan
kemelaratan. Golongan tersebut dikatakan
menjadi keprihatinan Tun Sambanthan. Sebelum
menerajui MIC, beliau “terlibat dalam
aktiviti parti itu bekerja sangat gigih untuk membawa parti itu kepada pekerja
Tamil, yang membentuk kira-kira 85 peratus tenaga kerja perladangan” (Paridah,
2011: 192). Selepas pulang daripada menuntut pelajaran di India, Sambanthan
yang ketika itu tidak bekerja menghabiskan masa dengan bersiar-siar di estet
milik keluarganya yang memberikan peluang kepadanya untuk melihat sendiri
keadaan hidup masyarakat estet. Beliau sedar bahawa masyarakat estet hidup
dalam keadaan daif dan tidak
berpendidikan (Ummadevi, 2004: 18).
Tun Sambanthan sedar
bahawa buruh estet terperangkap dalam apa disebut dalam istilah ekonomi,
“kitaran ganas,” iaitu mereka tidak dapat menghantar anak-anak mereka ke
sekolah Inggeris yang terletak di bandar kerana kekangan kewangan. Akibatnya,
mereka kekal dalam belenggu kemiskinan. Dengan kata lain, tidak berlaku mobiliti sosial; sebaliknya
mereka lahir, membesar, dan meninggal dunia hanya sebagai buruh estet. “Realiti
yang menyakitkan kehidupan ladang tidak menggalakkan banyak buruh untuk melabur
dalam pendidikan anak-anak mereka atau untuk menuntut kemudahan yang cukup dan
guru yang berkelayakan. Dalam kebanyakan kes, pandangan dunia majikan tidak
melampaui sempadan perladangan. Meskipun
sebilangan pekerja memahami peranan pendidikan dalam mengejar peluang sosial
atau ekonomi, dalam mana-mana keadaan, anak-anak mereka dikehendaki bekerja
pada usia awal untuk menambah pendapatan
keluarga” (Belle, 2015: 126).
Sekolah-sekolah Tamil di ladang-ladang getah pula dikatakan dalam keadaan daif, bahkan tidak ada bangunan
sekolah.
Hanya minoriti kecil
kanak-kanak tamat enam tahun pendidikan rendah yang ditawarkan oleh estet, dan
kerana semua pendidikan menengah ditawarkan dalam bahasa Inggeris, hampir
kebanyakannya melepasi tahap rendah (Belle, 2015: 126 – 127). Untuk
meningkatkan taraf pendidikan anak-anak buruh estet, Sambanthan mengambil daya
usaha dengan memperkenalkan kelas bahasa Inggeris untuk mereka. Pelantikan beliau sebagai anggota Lembaga
Pelajaran Negeri Perak memberi peluang kepadanya untuk bertindak secara rasmi
bagi kebaikan masyarakat estet. Pada
awal tahun 1950-an, beliau ialah Ketua Persatuan India Sungai Siput, yang
memberinya peluang untuk memberikan perhatian terhadap masalah sosial
masyarakat estet (Ummadevi, 2004: 19).
Usaha itu benar-benar
direalisasikan apabila pada tahun 1952, Tun Sambanthan merancang penubuhan
Sekolah Tamil Mahatma Gandhi di Sungai Siput.
Untuk itu, sebagai langkah awal, beliau menubuhkan Jawatankuasa
Penubuhan Sekolah, dengan beliau sendiri sebagai setiausahanya. Tanah bagi
tapak sekolah yang akan dibina itu ialah
ladang milik ayah Tun Sambanthan, Veerasamy dan Suppiah Pillai, seluas
tiga ekar diberikan percuma. Keluarga Sambanthan dan keluarga Pillai juga
bersetuju menderma $25,000, manakala buruh estet mengumpulkan $7,000 (Ummadevi,
2004: 19). Pillai ialah kawan rapat ayah
Sambanthan, berasal dari Tiruchi, India Selatan, sama-sama bekerja di kedai
runcit Periathambi, di Kuala Kangsar.
Upacara perletakan batu
asas Sekolah Tamil Mahatma Gandhi berlangsung pada 12 Jun 1952. Sekolah itu
dirasmikan oleh Vijayalakshmi, adik Pandit Jawaharlal Nehru, Perdana
Menteri India, dan Presiden Majlis Perhimpunan Agung, Pertubuhan Bangsa-Bangsa
Bersatu (PBB), pada 14 Ogos 1954, yang
dalam rangka lawatannya ke Jepun.
Sebelum itu, iaitu pada 24 Oktober 1953, Pesuruhjaya Tinggi British, Sir
Gerald Templer melawat sekolah itu dan merasmikan upacara perletakan patung
Gandhi. Sekolah Tamil Mahatma Gandhi
yang dapat menampung 160 orang murid, mempunyai enam bilik darjah, dan sebuah
dewan, merupakan sekolah Tamil pertama yang didirikan oleh seorang India yang
lahir di Tanah Melayu, dan menjadi model pembinaan sekolah-sekolah Tamil
selepas merdeka. Di bangunan yang sama,
Sambanthan membuka kelas tadika untuk anak-anak buruh estet yang belum mencapai
umur persekolahan (Ummadevi, 2004: 19 –
21).
(Dipetik daripada Bab Enam, Pengukir Sejarah Pembina Bangsa, Jilid I, yang dapat diperoleh melalui e-Sentral.)
No comments:
Post a Comment