.jpg)
Oleh: ZULKIFLI SALLEH
Dalam buku terbarunya, The Origins of Political Order:
From Prehuman Times to the French Revolution, Francis Fukuyama,
menulis satu topik yang menarik yang kini sering mendapat perhatian: “China
versus India.” Meskipun tidak panjang,
iaitu hanya dua setengah halaman, Fukuyama memerhatikan bahawa pada awal abad
ke-21, berjilid-jilid karya diterbitkan tentang prospek relatif China dan India sebagai negara pasaran sedang
muncul yang berkembang pesat. Beliau
juga memerhatikan bahawa banyak perbincangan ini berkisar pada ciri sistem
politik. China sebagai negara
autoritarian, banyak mencipta kejayaan jika dibandingkan dengan India dari segi mempromosikan projek infrastruktur yang
besar. China dapat melaksanakan projek
pembangunan dengan mudah, meskipun terpaksa memindahkan jumlah penduduk yang
banyak sehingga berjuta-juta orang.
Sebaliknya, India dengan demokrasi majmuk, terpaksa menghadapi tentangan
daripada pelbagai kumpulan sekiranya kerajaan ingin melaksanakan sesebuah
projek.
Fukuyama
mengingatkan bahawa masalah banyaknya perbandingan ini adalah gagal mengambil
kira bagaimana sistem politik China dan India berakar umbi dalam struktur
sosial dan sejarah mereka. Jelas beliau
lagi, jenis kerajaan kuku besi yang bangkit di China atau Rusia, iaitu
sistem yang melucutkan seluruh
masyarakat, bermula dengan golongan elit, harta, dan hak peribadi, tidak pernah wujud di bumi India, bukan semasa kerajaan Hindu peribumi, bukan semasa
pemerintahan Mogul, dan bukan semasa pemerintahan British. Keadaan ini membawa kepada situasi paradoks
yang protes terhadap ketidakadilan sosial, yang melibatkan bilangan yang sangat
besar, secara tipikal tidak pernah ditujukan kepada pihak berkuasa politik
pemerintahan India, seperti yang berlaku di Eropah dan China. Sebaliknya, protes tersebut ditujukan kepada
orde sosial yang dikuasai oleh golongan Brahmin.
Keadaan seperti ini tidak berlaku di China, yang negara
yang kuat dengan institusi moden dibangunkan lebih awal. Negara China yang
kuat, yang dimajukan dengan cepat selalunya mampu melakukan tugas yang India
tidak mampu, daripada pembinaan Tembok Besar untuk berlindung daripada
penceroboh nomad, kepada projek hidroelektrik yang sangat besar pada abad
ke-21.
Untuk mengatakan bahawa di China tidak wujud penentangan
rakyat, seperti yang Francis Fukuyama perhatikan, sememangnya tidak tepat sama
sekali. Revolusi Melati yang tercetus di
Tunisia lebih setahun lalu, dikatakan merebak ke China. Krisis global juga merebak ke China kerana
pertumbuhan ekonomi mula tegun. Baru-baru ini, berlaku protes nelayan di
Wukan terhadap kader yang korup yang menjual tanah awam, sedangkan penduduk
kampung tidak yang mendapat apa-apa,
yang mendapat liputan luas media asing. Meskipun China mencatatkan pertumbuhan
Keluaran Dalam Negara Kasar (KDNK) yang memberangsangkan dan kemakmuran semakin
meningkat, rasa tidak puas hati rakyat semakin mendalam dan semakin merebak.
Seperti yang dinyatakan oleh Li Xiaorong dalam blog The
New York Review of Books pada Januari tahun lalu, “What I Told Obama
About Beijing’s Human Rights
Problem,” berjuta-juta orang membanjiri
pejabat-pejabat kerajaan untuk mengadu tentang ketidakadilan berhubung dengan
kurangnya perlindungan buruh, pergaduhan berhubung dengan hak tanah dan rumah,
dan demonstrasi yang dianjurkan oleh guru, golongan veteran, pekerja bank,
mangsa pencemaran, dan oleh ibu bapa yang anak-anak mereka diracuni oleh produk
tenusu atau mati di bangunan sekolah yang ketika gempa bumi Szechuan tahun
2008. Berlaku protes oleh golongan
minoriti etnik dan agama tentang diskriminasi dan pemusnahan budaya. Menurut statistik kerajaan sendiri, dalam
setiap lima tahun lalu, kira-kira 90,000 “protes massa” berlaku. Jumlah sebenar tanpa diragui adalah lebih
tinggi daripada itu.
China dan India, ialah dua negara dalam BRIC (Brazil,
Rusia, India, dan China) yang dijangkakan mengubah orde dunia baru. Ketika dunia dilanda kemelesetan pada tahun
2009, kedua-dua negara, iaitu China dan India masih mampu mencipta pertumbuhan.
Joel Kotkin yang menulis dalam Newsweek
akhir Julai 2011, pernah membayangkan “India Penakluk Dunia” bahawa selepas
sekian lama gerhana, negara purba itu akhirnya kembali sebagai kuasa dalam
perniagaan dan budaya global. Malangnya, tidak lama selepas itu, didapati
pertumbuhan dan pelaburan
langsung asing (FDI) India merosot sehingga mendorong Fareed Zakaria yang
menulis melalui blognya, membuat spekulasi bahawa “I” bukan lagi untuk India,
tetapi berkemungkinan digantikan oleh Indonesia.
Walau bagaimanapun, pelayaran China juga tidak selalunya tanpa gelora, seperti yang dibayangkan
oleh Paul Krugman melalui kolumnya dalam The
New York Times pada Disember 2011, “Will China Break?” yang menunjukkan
kemungkinan China menjadi pusat gempa baru krisis. Perkara yang paling jelas, bahas Krugman,
“tentang ekonomi China sepanjang dekad lalu ialah cara penggunaan isi rumah,
meskipun meningkat, ketinggalan di
belakang pertumbuhan secara keseluruhan.
Setakat ini, perbelanjaan pengguna hanya kira-kira 35 peratus KDNK,
kira-kira separuh tahap di Amerika Syarikat.”
Jelas Krugman, Amerika Syarikat merupakan pembeli barang dan
perkhidmatan yang dikeluarkan oleh China.
Negara itu juga banyak bergantung pada pelaburan hartanah yang
berhadapan dengan risiko keruntuhan.
Sebagaimana Amerika Syarikat beberapa tahun lalu, di China, sistem
kewangan mungkin lebih banyak terdedah berbanding dengan data tentang pendedahan
perbankan konvesional.
Antara China dengan India, China adalah jauh di hadapan
kerana dari segi ekonomi global, negara itu menduduki tempat kedua di belakang
Amerika Syarikat, selepas berjaya menyingkirkan Jerman untuk tempat ketiga dan
seterusnya Jepun untuk tempat kedua. Pada
Julai tahun lalu, Pew Global Attitudes
Project menunjukkan bahawa dalam 15
daripada 22 negara yang ditinjau, keseimbangan pendapat adalah bahawa China,
sama ada akan menggantikan atau telah pun menggantikan Amerika Syarikat sebagai
kuasa besar utama dunia. Pandangan ini,
khususnya meluas di Eropah Barat, apabila sekurang-kurangnya enam dalam 10 di
Perancis (72 peratus), Sepanyol (67 peratus), Britain (65 peratus), dan Jerman
(61 peratus) melihat China menggantikan Amerika Syarikat.
Jelas kajian itu lagi, sekurang-kurangnya beberapa
pandangan yang berubah ini tentang keseimbangan global kuasa mungkin
menggambarkan hakikat bahawa Amerika semakin dilihat di belakang China dari
segi ekonomi. Pandangan seperti ini,
terutamanya wujud di Eropah Barat, apabila peratusan yang menamakan China
sebagai kuasa ekonomi yang teratas telah meningkat oleh digit berganda di
Sepanyol, Jerman, Britain, dan Peracis sejak tahu 2009. Di negara lain di dunia, sebilangan yang
yakin bahawa China merupakan kuasa ekonomi global. Majoriti atau majmuk di Eropah Timur, Asia,
dan Amerika Latin masih menamakan Amerika Syarikat sebagai kuasa ekonomi
dominan dunia. Di Timur Tengah, rakyat
Palestin dan orang Israel bersetuju bahawa Amerika terus menduduki tempat
teratas ekonomi global, manakala Jordan dan Lubnan lebih melihat China dalam peranan ini. Dengan
ketara, sebanyak margin hampir
2-dengan-1, orang Cina masih percaya
bahawa Amerika Syarikat ialah kuasa
ekonomi dominan dunia.
Berdasarkan Pew
Global Attitudes Project ini jelas
bahawa saingan China ialah Amerika Syarikat, dan bukannya India. Bahkan, ketika
zon euro masih bergelut dengan krisis hutang, harapan diberikan terhadap China
untuk menjadi penyelamat, dan bukan lagi kepada Kesatuan Eropah dan Tabung
Kewangan Antarabangsa.
Namun, hal ini tidak bermakna bahawa tidak ada kewajaran
atau kerasionalan untuk membandingkan China dengan India. Majalah Time
dalam keluaran 21 November tahun lalu muncul dengan dua liputan utama yang
menarik, pertama “The Chindian Century” dan “Which
One Economic Model Prevail?” Makalah
pertama, yang ditulis oleh Zoher Abdoolcarim membayangkan abad China dan India
jika kedua-dua negara berpadu tenaga. Akan tetapi, sebelum menyelamatkan dunia,
China dan India perlu menentukan ekonomi dan masyarakat mereka. Pertumbuhan kedua-dua negara itu mula
perlahan, meskipun untuk China, hal ini adalah baik kerana membantu menyejukkan
ekonomi yang terlalu panas.
“Di kedua-dua negara,” tulis Abdoolcarim, “eksport
merosot, inflasi pada tahap yang menyakitkan, ketidaksamaan pendapatan semakin
melebar, dan ketidakadilan, seperti pengambilan tanah mencetuskan merebaknya
protes.” Tambah beliau, “kedua-kedua
negara membebaskan berjuta-juta penduduk daripada belenggu kemiskinan, tetapi
tidak terhitung jumlahnya berjuta-juta yang lain, seperti belia, pekerja,
petani terus terpinggir dan terdesak untuk mata pencarian yang memuaskan. Sementara China tidak mematuhi peraturan,
India pula mempunyai banyak peraturan yang perlu dipatuhi.”
Makalah kedua mengandungi dua makalah, iaitu “The Case
for India: Free to Succeed” yang ditulis
oleh Michael Schuman dan “The Case for China:
The Power of Planning” oleh Bill Powell yang mempertahankan kes
masing-masing. Bagi Schuman, dalam membandingkan
India dan China, kebanyakan ahli ekonomi dan komuniti perniagaan melihat
perkara yang silap. Birokrat Beijing
mungkin lebih baik dari segi membina jalan raya, tetapi kerajaan yang
menentukan dan mencabuli hak asasi manusia
tidak akan memastikan kejayaan ekonomi negara. Separuh abad lalu sejarah ekonomi Asia
memberitahu kita bahawa pembangunan
mapan hakikatnya bergantung pada keusahawanan, sektor swasta yang kuat,
kedaulatan undang-undang, dan keterbukaan politik. “India, bukannya China,” bahas beliau, “mempunyai building blocks yang penting bagi kemajuan ekonomi. Dan itulah sebabnya India akan memotong China
sebagai ekonomi sedang muncul utama di dunia.”
Berbanding dengan China, bahas Schuman lagi, “India
mempunyai kelebihan demografik dalam menjanakan pertumbuhan pada masa hadapan. Yang paling penting, India mempunyai model
ekonomi yang lebih hebat berbanding dengan China, iaitu tegap, teguh, dan
dilengkapi dengan baik untuk mengekalkan kemajuan yang pesat dalam jangka
panjang. Itulah sebabnya ekonomi India
mempunyai sumber pertumbuhan seimbang.
Permintaan domestik yang kuat memacu KDNK India, menawarkan perlindungan
ekonomi daripada kejutan luaran.”
Bill Powell yang menulis model China, membahaskan bahawa
negara itu kini ekonomi kedua terbesar di dunia selepas Amerika Syarikat,
mengalami pertumbuhan hampir 10 peratus setahun sepanjang dekad pertama abad
ini. Pertumbuhan pendapatan per kapita
pada tahun 2010 meningkat sembilan peratus.
Produktiviti pembuatan berkembang 10 peratus setahun. “Negara itu,” tulis Powell, “tidak seperti
India, terus-menerus mempunyai lebihan akaun semasa yang besar dan hanya
mencatatkan sedikit defisit belanjawan tahun ini (2011). China juga mempunyai lebih AS$3 trilion (dan
pengiraan) nilai rizab pertukaran asing.”
Tegas Powell, negara autoritarian yang diamalkan oleh
China dan tindakan keras kerajaan terhadap puak penentang, seniman, dan
wartawan jangan dikelirukan. Sebaliknya,
tegas beliau, tadbir urus kerajaan sepatutnya
dilihat dari segi “mewujudkan keadaan supaya sektor swasta dapat
berkembang” yang telah pun dilaksanakan
di negara itu. Kerajaan bukan sahaja
membina infrastruktur, tetapi juga membangunkan sumber manusia. Meskipun dari segi demografi India yang
menang kerana dalam tempoh 20 tahun, China akan menjadi masyarakat berumur,
sedangkan India mempunyai jumlah besar yang orang muda, Powell mengingatkan,
“Pertama, India perlu mendidik pekerja pada masa hadapan, seperti yang pernah
dilakukan oleh China.” Tanpa menafikan kemungkinan India muncul sebagai ekonomi
murah secara relatif dengan
infrastruktur bertaraf dunia, namun bahas beliau, “ketika India sampai di situ,
China akan terus mara. China akan muncul
sebagai ekonomi yang paling berkuasa di planet ini.”
Sebenarnya, dari segi jumlah penduduk, umur median (dalam
tahun), celik huruf, pengguna Internet, tenaga buruh, dan pariti kuasa beli
KDNK, China mendahului India. Demikian
juga dari segi nilai import, eksport, perbelanjaan ketenteraan sebagai
peratusan KDNK, dan rizab pertukaran asing dan emas, juga China mendahului India. Satu-satunya India mendahului China ialah
kadar inflasi pada tahun 2010, dengan India 12.0 peratus berbanding China 3.2
peratus.
Dalam The New York
Review of Books keluaran Mei 2011, Amartya Sen pernah membandingkan India
dengan China dari segi kualiti kehidupan, melampaui pertumbuhan Keluaran Negara
Kasar (KNK). Memetik statistik daripada
Bank Dunia dan Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB), dari segi jangkaan hayat
pada kelahiran di China ialah 73.5 tahun berbanding India 64.4 tahun. Kadar kematian bayi ialah 50 orang per 1000
orang di India, berbanding hanya 17 orang di China; kadar kematian kanak-kanak
di bawah lima tahun ialah 66 orang per 1000 untuk India dan 19 orang untuk
China; dan kadar kematian ketika bersalin ialah 230 orang per 100,000 kelahiran yang hidup di India dan 38 orang di
China. Tahun min persekolahan di India
dianggarkan 4.4 tahun, berbanding dengan 7.5 tahun di China. Kadar celik huruf China ialah 94 peratus,
berbanding dengan 74 peratus India menurut jadual awalan banci tahun 2011.
Demikian juga perbelanjaan untuk “sektor sosial,” iaitu
kesihatan, pendidikan, pemakanan, dan sebagainya, meskipun meningkat di India,
tetapi masih di belakang China. Misalnya, perbelanjaan kerajaan terhadap
penjagaan kesihatan di China adalah hampir lima kali ganda jika dibandingkan
dengan di India. Sementara kerajaan
China membelanjakan hampir dua peratus KDNK (1.9 peratus) untuk penjagaan
kesihatan, perkadaran hanya atas satu peratus (1.1 peratus) di India.
China lawan India, bermakna negara autoritarian lawan
demokrasi, kapitalisme negara lawan perusahaan swasta. Dari segi politik,
kedua-duanya, iaitu China dan India mempunyai Tibet, tetapi yang dimaksudkan
Tibet India ialah Kashmir.
(Nota: Tulisan asal makalah yang pernah diterbitkan
dalam Dewan Ekonomi Mac 2012.)
No comments:
Post a Comment