Oleh: ZULKIFLI SALLEH
Pilihan Presiden tahun 2012 pastinya menyaksikan
pertandingan antara Presiden Barack Obama daripada Demokrat dengan Mitt Romney daripada Republikan.
Meskipun Republikan masih mengadakan pemilihan awal, Romney terus mendahului
pesaingnya. Kedudukan Romney semakin
selesa apabila pencabar terdekatnya, Rick Santorum mengumumkan bahawa beliau
keluar lebih awal daripada persaingan.
Sebagaimana
Pilihan Raya Presiden Amerika Syarikat sebelum ini, ekonomi dan dasar luar negara itu dijangkakan
mencorakkan kempen. Walaupun kempen kini lebih tertumpu terhadap perdebatan
antara calon Presiden daripada Republikan, Barack Obama yang mempertahankan
Rumah Putih kadangkala turut terbabit.
Selain ekonomi dan dasar luar, pilihan raya ini dikatakan menyaksikan
dua peperangan, iaitu perang kelas dan perang budaya. Berikutan kemunculan
gerakan Menduduki Wall Street yang mengetengahkan ketidaksamaan pendapatan
antara golongan 99 peratus dengan golongan satu peratus, di samping
keterhakisan golongan menengah di negara itu, maka dijangkakan bahawa untuk
pertama kali, kelas menguasai persaingan.
Dalam
Pilihan Raya Presiden pada tahun 2008, Barack Obama menggunakan slogan “Yes, We Can” untuk
menggembleng sokongan terhadap beliau.
Obama dikatakan berjaya menggunakan budaya popular secara berkesan,
meskipun pencabarnya, Hillary Clinton dan seterusnya John McCain berusaha
memperlekehkan usaha beliau itu. Empat
tahun kemudian, Mitt Romney dalam pemilihan awal Republikan, diperhatikan
tenggelam dalam budaya pop kerana beliau lebih dikenali sebagai tokoh korporat
yang menjadi kesayangan Wall Street.
Selain
perang kelas, perang budaya dapat dikesan sejak pada peringkat pemilihan awal
Republikan, baik antara calon yang bertanding, mahupun antara mereka dengan
Presiden Obama. Salah seorang calon,
iaitu Rick Santorum, pada bulan Mac lalu mencetuskan perang budaya baru apabila
beliau semasa kempen awal di Puerto Rico, menyokong kempen untuk menjadikan
bahasa Inggeris bahasa rasmi di pulau yang gerakan bahasa Inggeris Rasmi belum
berkubur. Santorum menegaskan bahawa untuk memperoleh taraf negara, penduduk Puerto
Rico perlu bertutur dalam bahasa Inggeris. Komen beliau itu mencetukan
kekecohan di Puerto Rico yang menggunakan kedua-dua bahasa, iaitu Inggeris dan
Sepanyol merupakan bahasa rasmi pulau tersebut, tetapi di tanah besar, pejuang
bahasa Inggeris Rasmi berasa teruja: “Santorum mempertahankan bahasa Inggeris
sebagi bahasa bersama!”
Gabrielle
Gurley yang menulis dalam guardian.co.uk menegaskan
bahawa meskipun suatu kemungkinan untuk hidup dalam permukiman atau enklaf
linguistik di Amerika Syarikat yang meminimumkan keperluan fasih bahasa Inggeris, tidak ada seorang pun
benar-benar mempertikaikan hakikat bahawa individu yang ingin mencapai kejayaan
di sekolah dan di tempat kerja mesti cekap dalam bahasa Inggeris. “Apa yang mesej Santorum secara bijak lakukan,”
hujah Gurley, “menetapkan satu lagi barisan hadapan dalam perang budaya dengan
mendasari hakikat bahawa bahasa Inggeris tidak mempunyai mana-mana status dalam
undang-undang Persekutuan sebagai bahasa rasmi Amerika Syarikat.” Di negara dengan 303 bahasa lain, jelas
Gurley, peningkatan yang besar dalam
penutur bahasa lain di negara itu adalah dalam kalangan penutur bahasa
Sepanyol. Pada tahun 2007, wujud 23 juta
orang yang berumur lima tahun yang bertutur bahasa Sepanyol di rumah, meningkat
211 peratus daripada bilangan pada tahun 1980.
David
Remnick yang menulis dalam The New Yorker
pada awal Februari, mengiystiharkan “di sini datang perang budaya!” Di dalam
Rumah Putih Obama, dengan kejayaan dasar luar, daripada penghapusan Osama bin
Laden kepada pengunduran dari Iraq dan (tidak lama lagi) Afghanistan, dasar itu
akan tidak penting sama sekali pada bulan November ini. Pilihan raya ini, yang Presiden dan para
pembantunya akui, akan tertumpu secara keseluruhannya terhadap ekonomi, iaitu
angka pengangguran, penutupan gadai janji, debat tentang pelan penyelamat,
bank, defisit, cukai, ketidaksamaan pendapatan, dan ya, “perang kelas.”
Namun,
dalam beberapa minggu kebelakangan ini, hujah Remnick, calon-calon Presiden,
orang yang bijak pandai (cognoscenti),
dan pemimpin Kongres daripada Republikan, jelas memperlihatkan bahawa perang
budaya tidak diperturunkan kepada
Reverend Falwell dan Roberston. Jelas
beliau lagi, “Mitt Romney, Newt Gingrich, dan Rick Santorum asyik terhadap mengapi-apikan
kebimbangan budaya, ketakutan, atau rasa geram yang dapat ditemui. Lebih banyak ekonomi menunjukkan isyarat yang
baik, meskipun sedikit, meskipun mengelirukan dalam banyak cara, nescaya lebih
banyak anggota Republikan dan jaguh media mereka, berkemungkinan mengambil
jalan keluar jenis pertarungan yang digariskan dalam buku Bill O’Reilly pada
tahun 2006, iaitu Culture Warrior
yang menganjurkan negara dibahagikan antara orang yang berpegang pada
kepercayaan, sopan, dan kerja kuat dengan puak sekular yang merosakkan,
golongan yang kecil, tetapi minoriti yang berkuasa dibiayai oleh Soros yang
tahu bahawa hanya rasa benci terhadap ‘nilai tradisional Amerika’ dan mahu
membentuk negara ke dalam imej Eropah Barat’.”
Bagi
Barack Obama, selain dilemparkan tuduhan “sosialis Kenya,” beliau ditanggapi
sebagai orang Islam. Satu tinjauan
pendapat menunjukkan bahawa anggota Republikan di Alabama dan Mississippi
mempercayai beliau ialah Islam berbanding dengan memikirkan beliau
Kristian. Sementara tinjauan pendapat
yang melibatkan anggota Republikan di Illinois mendapati lebih 39 peratus
percaya Obama ialah Islam berbanding dengan Kristian (24 peratus). Peratusan
yang sama anggota Republikan Illinois mengatakan bahawa Obama tidak lahir di
Amerika Syarikat (36 peratus) sama dengan yang mengatakan bahawa beliau lahir
di negara itu (36 peratus), meskipun beliau berkhidmat sebagai Senator negeri di
Illinois dari tahun 1997 hingga 2004, Senator Amerika Syarikat dari tahun 2005
hingga 2008, dan kini mengekalkan kediaman di negeri itu. Obama juga memenangi hampir tidak pernah
didengar 40 peratus undi Republikan Illinois.
“Kepercayaan
bahawa Obama adalah sesuatu selain Kristian dan lahir di Amerika Syarikat,”
hujah Harry J. Enten dalam guardian.co.uk,
segala-galanya berkait dengana ideologi.” Tambah beliau, “kebanyakan anggota
Republikan mungkin tidak percaya Obama ialah islam. Mereka hanya benar-benar tidak menyukai
beliau.”
Republikan,
termasuk calon Presiden, diperhatikan
begitu ghairah mencanangkan krisis moral
di Amerika Syarikat: pengguguran kandungan, perkahwinan “gay,” dan pencegahan
hamil. Namun, krisis sebenar kemoralan
awam di negara itu bukannya terletak
pada keputusan peribadi yang rakyat Amerika buat dalam kehidupan atau di tempat
tidur mereka. Krisis tersebut, hujah
Katrina vanden Heuvel dalam akhbar The
Washington Post, terletak pada tonggak ideologi dan set dasar yang puak
sayap kanan gunakan untuk memusnahkan dan menakut-nakutkan rakan-rakan Amerika
mereka.” Memang sangat aneh, hujah
beliau lagi, bahawa orang yang bersyarah
begitu berapi-api tentang kemorahan ialah mereka yang paling bersedia berjuang
untuk dasar yang terlalu tidak bermoral.
Mereka memerhatikan Wall Street mengubah dirinya menjadi tarian bogel
Las Vegas, membawa kemelesetan ekonomi, dan memusnahkan kehidupan dan mata
pencarian orang ramai. Katrina menggasak calon Presiden Republikan, Rick
Santorum, Mitt Romney, dan Paul Ryan, dan ahli politik parti itu di seluruh
Amerika Syarikat dengan menyindir: “Anda betul, seperti betul yang anda pernah lihat. Akan tetapi, bukan wanita atau golongan
miskin atau golongan kelas menengah atau komuniti ‘gay’ atau penyokong
penjagaan kesihatan atau pencinta alam sekitar yang menyebabkan berlaku krisis
tersebut. Anda yang menyebabkannya.”
Barack Obama sepatutnya berasa gembira jika perang budaya
merupakan isu utama dalam Pilihan Raya Presiden, tulis William Galston dalam The New Republic. Satu demi satu kajian menunjukkan bahawa isu
sosial terkebawah dalam senarai
keprihatinan awam dalam kitaran pilihan raya yang dikuasai oleh kebimbangan
terhadap pertumbuhan ekonomi, pekerjaan, defisit, dan hutang. Semua kebimbangan
itu terlalu menonjol dalam asas Parti Republikan, tetapi tidak seorang pun
patut mengelirukan para pengundi itu
dengan para pengundi nasional.
“Jika penambahbaikan ekonomi berlaku agak pantas untuk membolehkan pengguguran kandungan,
perkahwinan ‘gay,’ dan kebebasan agama untuk muncul daripada bayang-bayang,”
tulis Galston, “Obama akan menang.”
Bagi Barack Obama pula, beliau nampaknya bersemangat
untuk bertempur di medan perang budaya yang dibuka oleh Republikan,
sekurang-kurangnya beliau dapat menghindari pengangguran yang tinggi dan
pertumbuhan ekonomi yang lemah yang sentiasa menghantui dirinya. Bahkan, Obama sendiri tidak teragak-agak menyeru
perang budaya apabila beliau memilih sasarannya, iaitu Paul Ryan, penggubal
cadangan belanjawan Republikan yang baru, yang menyokong dan berkempen untuk
Romney ketika pemilihan awal parti itu di Wisconsin. Obama menggasak
bersungguh-sungguh cadangan belanjawan
Ryan itu, menggelarnya “Kuda Trojan”
yang menyembunyikan “Darwinisme sosial berselubung nipis.” Dialektik Ryan/Obama dikatakan menunjukkan
keterbalikan luar biasa pola biasa politik Amerika, iaitu anggota Demokrat
mengemukakan cadangan dasar yang serius dan substantif; anggota Republikan
bertindak balas dengan politik perang budaya yang tidak waras.
Tatkala pertarungan kian jelas, iaitu antara Obama dengan
Romney, dan perang budaya turut
menjadikan pertarungan semakin sengit, David Maraniss menulis dalam The Washington Post tentang salasilah
keluarga mereka yang mempunyai persamaan.
Leluhur kedua-dua calon Presiden ini, iaitu Obama dan Romney, mengamalkan poligami, manakala ibu bapa kedua-duanya lahir di luar Amerika
Syarikat. Meskipun tulisan itu bukan
tentang perang budaya, sekurang-kurangnya dengan membangkitkan poligami yang
diamalkan dalam kalangan nenek moyang kedua-dua calon itu, menandakan bahawa
dalam politik, budaya juga tidak dilupakan.
(Nota: Tulisan asal makalah yang pernah diterbitkan dalam Dewan Budaya, Jun 2012.)
No comments:
Post a Comment