Oleh: ZULKIFLI SALLEH
Kira-kira empat tahun menyertai MCA, Tun Dr. Lim Chong Eu mencabar dan berjaya menewaskan pengasas dan penjawat
kini, Tun Tan Cheng Lock. Kejayaan beliau itu dikaitkan dengan
kebangkitan “Turki Muda” atau dalam bahasa Inggeris disebut Young Turks.
Jelas bahawa kebangkitan Turki Muda
dalam MCA jauh lebih awal daripada kebangkitan golongan itu dalam UMNO
yang muncul pada tahun 1969. “Pemimpin MCA yang berfahaman lama, Old Guard
(Pengawal Tua), seperti Tan Cheng Lock, (Tun) Tan Siew Sin, Ong Yoke Lin (Tun Omar Yoke Lin) yang
kaya-kaya dan menjadi ahli perniagaan yang berjaya, telah digulingkan oleh
Turki Muda yang diketuai oleh Dr. Lim Chong Eu dan disokong oleh orang kaya
juga. Kumpulan Turki Muda ini tidak setuju tolak ansur tentang bahasa, pendidikan, dan
perkara-perkara yang terkandung dalam Perlembagaan yang dipersetujui oleh
pemimpin Pengawal Tua” (Ibrahim, 1986:
58). Lim disokong oleh Turki Muda radikal, seperti Too Joon Hing, Yong Pung
How, dan Ng Ek Teong. Beberapa orang penyokong
kuat beliau juga terpilih untuk jawatan tinggi dalam MCA, misalnya Too dipilih
sebagai setiausaha agung parti.
Kemenangan Lim dalam pemilihan parti membangkitkan kemarahan Pengawal
Tua, yang kebanyakannya penyokong setia Tan Cheng Lock (Tan & Teoh, 2016:
39). Golongan Turki Muda ini dianggap oleh sesetengah pihak sebagai “perkauman
melampau” (Tan & Teoh, 2016: 39).
Apabila
pemimpin baharu yang diketuai oleh Dr. Lim Chong Eu membangkitkan soal bahasa
dan dasar pelajaran, mereka disokong oleh guru-guru dan murid-murid sekolah
Cina yang berdemonstrasi pada akhir tahun 1957, membantah dasar pelajaran
(Ibrahim, 1986: 58). Dalam MCA, timbul dua puak, satu golongan yang diketuai
oleh Tan Cheng Lock yang mementingkan perpaduan negara dan satu golongan lagi
yang diketuai oleh Dr. Lim Chong Eu yang mementingkan hal-hal kecinaan dan
hal-hal ketanahmelayuan. Malah, Lim
berjanji kepada orang Cina bahawa MCA akan mencari jalan untuk menukar dasar
pelajaran yang berat kepada orang Melayu itu (Ibrahim, 1986: 58). Pucuk pimpinan baharu ini didapati lebih
lantang dalam memperjuangkan hak dan kepentingan masyarakat Cina dan menyatakan
pendiriannya secara terbuka untuk mendapatkan kesamaan hak dan memastikan
pengekalan bahasa dan sekolah Cina (Thock, 2005: 47).
Tuntutan
Lim tentang pelajaran dan bahasa Cina adalah bertentangan dengan dasar yang
telah dipersetujui oleh tokoh-tokoh MCA sebelum itu. Golongan Turki Muda ini
disokong pula oleh Persatuan Guru Sekolah Cina Bersatu (UCSTA) yang menjadi
baharu pelajaran Cina (Ibrahim, 1986: 58 – 59). UCSTA ditubuhkan pada 25 Ogos 1951 bagi
membantah Ordinan Pelajaran 1952, dan mereka disertai pula pada 21 April 1954
oleh Persatuan Jawatankuasa Sekolah Cina Bersatu (UCSCA). Lim dan Too Joon
Hing, setiausaha agung MCA yang bersuara lantang, bersimpati dengan pendirian
UCSTA dan Jawatankuasa Pusat Pendidikan Cina MCA (MCACECC), terutamanya kerana
pilihan raya tahun 1959 semakin hampir. UCSTA mendapat galakan sehingga mereka
menuntut agar bahasa Cina diiktiraf sebagai bahasa rasmi, suatu tuntutan yang
tidak realistik memandangkan untuk mengiktiraf bahasa Cina sebagai bahasa rasmi
Tanah Melayu memerlukan pindaan Perlembagaan yang mustahil dicapai tanpa
sokongan UMNO (Kobkua, 2017: 161).
Dengan kemenangan kumpulan Dr. Lim itu golongan
pendidikan Cina mendapat sokongan yang kuat daripada mereka. Ketika menyampaikan ucapan dalam persidangan
yang dianjurkan oleh golongan pendidikan Cina di Johor pada 27 Mei 1958, Lim
secara terbuka menyatakan sokongan terhadap pembangunan pendidikan Cina di
Malaysia [sic]. Seterusnya,
beliau merombak MCACECC demi memastikan bahawa MCACECC dapat memainkan peranan
berkesan untuk memudahkan kerjasama MCA dengan golongan pendidikan Cina (Tan
& Teoh, 2016: 40). Atas dukungan Lim, MCACECC memulakan tugas perjuangannya
menganjurkan Persidangan Kebangsaan
Tentang Pendidikan Cina di Ipoh pada 29 November 1958, dengan lebih 250 orang
perwakilan menghadiri persidangan itu (Thock, 2005: 47; Tan & Teoh, 2016:
40). Dalam persidangan itu, Lim berucap
menyokong pendidikan Cina (Thock, 2005: 47) dan mengecam dasar pendidikan
kerajaan dan menyatakan dasar pendidikan yang paling adil dan berkesan di
Malaya ialah melalui bahasa ibunda.
Persidangan itu menggesa kerajaan agar menerima bahasa Cina sebagai
salah satu bahasa rasmi negara dan memasukkan permintaan ini dalam manifesto
pilihan raya tahun 1959 serta menyemak semula dasar pelajaran agar bahasa
peperiksaan sama dengan bahasa pengantar di sekolah Cina (Cheong, 2013: 53). Sebagai
pemimpin baharu MCA, Lim cuba
menggunakan persidangan itu untuk
memperkukuh kedudukannya, manakala “pendidik
Cina menggunakan kesempatan itu untuk menguji kepimpinan baharu MCA untuk
meluluskan resolusi mengiktiraf bahasa Cina sebagai bahasa rasmi” (Tan, 2010:
155).
Seterusnya, pada 26 April 1959, 1200 orang wakil dari 747
buah pertubuhan Cina telah mengadakan satu perjumpaan di Stadium Chinwoo, Kuala
Lumpur, dan mengemukakan beberapa permintaan kepada kerajaan. Antaranya, kerajaan perlu memberikan layanan
yang adil kepada sekolah vernakular dan menambahkan peruntukan kepada sekolah
menengah Cina, di samping bahasa ibunda harus dijadikan bahasa pengantar dan
peperiksaan (Thock, 2005: 48; Cheong, 2013: 53). Sepucuk surat daripada Lim
Chong Eu menyatakan permintaan itu dikemukakan kepada Tunku Abdul Rahman,
tetapi Tunku menolak permintaan tersebut (Cheong, 2013: 53).
Persubahatan antara Dr. Lim dengan pendidik Cina itu menjadi
faktor yang menyebabkan hubungan antara MCA dengan UMNO merenggang. UMNO
menuduh MCA telah membuat tuntutan secara terbuka berhubungan isu pendidikan
Cina, padahal dia sepatutnya menyelesaikan isu itu dengan berunding dalam parti
mengikut tatacara Perikatan. Hubungan antara MCA dengan UMNO semakin merenggang
ekoran tuntutan Dr. Lim agar MCA diperuntukkan kerusi tambahan dalam pilihan
raya umum 1959. Tuntutan itu ditujukan kepada Perdana Menteri, Tunku Abdul Rahman,
dalam sepucuk surat peribadi yang ditulis oleh Lim.
Akan
tetapi, sebelum Tunku sempat
mengambil tindakan ke atas tuntutan itu, isi kandungan surat itu sudah bocor
secara sengaja kepada akhbar dengan tujuan untuk mengenakan tekanan ke atas
Tunku agar bersetuju dengan tuntutan itu (Tan, 2010: 156). Ibu pejabat MCA
dikatakan menghebahkan kandungan penuh surat Lim itu kepada orang ramai
(Ibrahim, 1981: 732).
Dalam surat yang
panjang lebar bertarikh 22 Jun 1959, Lim menuntut sekurang-kurangnya 40 kerusi
Parlimen diperuntukkan kepada MCA untuk pilihan raya yang akan diadakan pada tahun itu. Tulis Lim,
“sekiranya kita menyemak pemecahan undi-undi dalam kawasan-kawasan pilihan
raya, kita akan dapat melihat bahawa semenjak dua tahun yang lalu MCA telah
bekerja sebegitu rupa dalam gerakan kerakyatan dan pendaftaran pengundi
sehingga kita sepenuh-penuhnya menumpahkan tanggungjawab kita sebagai satu
rakan Perikatan yang berguna sekali” (Ibrahim, 1981: 735). Perkara kedua yang
dibangkitkan oleh beliau adalah “mengenai masalah pelajaran dan kesempatan hidup
untuk anak-anak kita” (Ibrahim, 1981: 735). “Dalam Majlis Mesyuarat Undangan
yang lalu kita telah membincangkan masalah ini dan Tuan telah menasihatkan
Datuk Abdul Razak (Tun Abdul Razak) supaya membincangkan masalah ini dengan
saya. Ringkasnya, pendapat saya ialah
bahawa kita hendaklah menunjukkan dengan jelas dalam manifesto Perikatan bahawa
kita bermaksud mengulang kaji keseluruhan pelaksanaan dasar pelajaran daripada
apa yang kita alami semenjak dua tahun yang lalu. Tetapi yang lebih penting
ialah kita mesti dengan tegas, membentangkan dasar kita untuk pelaksanaan
ceraian 152 Perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu” (Ibrahim, 1981: 736).
Kandungan penuh surat Dr. Lim kepada
Tunku Abdul Rahman itu dapat dilihat dalam Ibrahim Mahmood (1981: 732 – 737).
Surat itu cukup menyedarkan Tunku Abdul Rahman terhadap
hak sama rata yang dituntut oleh MCA.
Antara lain, surat itu menegaskan supaya Tunku berlaku adil kepada semua
kaum dalam negara ini, walaupun terdapat peruntukan untuk menjaga kepentingan
orang Melayu (Ramlah, 2005: 300).
Sementara itu, ketua Publisiti MCA, Yong Pung How, juga mengeluarkan
kenyataan bahawa jika Perikatan tidak
menerima tuntutan Lim, maka MCA akan bertanding dalam pilihan raya yang akan
datang dengan bersendirian (Tan & Teoh, 2016: 41).
Dengan tuntutan 40 kerusi itu bermakna jumlahnya
meningkat berlipat ganda jika
dibandingkan dengan 15 kerusi pada tahun 1955.
Perhitungan Lim, ialah MCA
dapat menguasai
sekurang-kurangnya satu pertiga kerusi Parlimen yang berjumlah 104 kerusi, yang
akan memberikan kuasa tawar menawar dalam pindaan
Perlembagaan dan melindungi kepentingan kaum Cina. Dengan tuntutan kerusi sejumlah itu, akan melibatkan sesetengah kawasan majoriti
Melayu, yang pastinya memerlukan tolak ansur dan pengorbanan UMNO – sesuatu
yang sukar diperoleh. Perlu dinyatakan
ketika itu wujud pembangkang yang mampu memberikan saingan kuat kepada calon-calon MCA, seperti Parti Progresif Rakyat (PPP) dan Barisan
Sosialis.
Walau bagaimanapun, dalam keadaan yang demikian, Tunku
mengambil sikap yang tegas dan berani. Dengan menyedari juga keadaan retak
sedang membayang dalam Perikatan, khasnya antara MCA dengan UMNO, Tunku, Yang
Dipertua (presiden) UMNO menolak tuntutan Dr. Lim Chong Eu, presiden MCA itu
dengan sedia menghadapi apa juga akibatnya. Krisis dalam Perikatan telah
berlaku. Masa bagi perpecahan sudah
tiba. Untuk terpaksa bersendiri-sendiri menghadapi pilihan raya. Untuk berkemas sambil menghadapi krisis, UMNO
mengadakan satu persidangan perhimpunan agung tergempar di Kuala Lumpur pada 12
Julai 1959 (Ibrahim, 1981: 737). Tunku
dalam ucapannya menegaskan, “bagi pihak UMNO, langkah yang kita ambil itu
tidaklah dapat dielakkan kerana jika kita terima tuntutan daripada golongan
ketua MCA yang tidak bertanggungjawab itu, bermaknalah UMNO ini tunduk dan
kalah kepada mereka itu di atas tuntutan mereka berkenaan soal pembahagian
kerusi dan pelajaran Cina yang mereka kemukakan sebagai harga kerjasama dengan
kita. Sekarang, kita telah tolak
permintaan yang kita sifatkan sebagai kata dua dan jalan yang harus kita ambil
ialah kita berjalan terus bersendirian... Begitu juga sekiranya kita mengambil
sikap bersendirian itu, berertilah kita menolak dan mengetepikan
setengah-setengah golongan MCA yang memang sentiasa taat setia dan hendak
berdamping serta bekerjasama dengan kita. Dan lagi berertilah juga kita
menganiaya pihak MCA yang tidak berdosa salam perkara krisis itu” (Ibrahim, 1981: 738).
Selain mengingatkan
bahawa keselamatan negara ini bergantung pada kerjasama dan perasaan
berbaik-baik antara bangsa Melayu dengan orang lain, Tunku juga memperlihatkan
ketegasannya sambil menyerang balas: “Terhadap
golongan orang yang menyebabkan krisis ini kita tidak akan beralah dan termakan
ugutan kerana perbuatan mereka itu sangat-sangatlah tidak jujur dan tidak
ikhlas. Janganlah dicuba hendal ambil hati orang yang seperti ini kerana orang
ini bolehlah kita sifatkan sebagai kata pepatah Melayu, ‘diberi betis hendaklah
paha’” (Ibrahim, 1981: 738 – 739). Tunku
terutamanya dan UMNO amnya, kedua-duanya sangat terganggu oleh tindakan
sedemikian dan mengutuk MCA kerana mengkhianati Perikatan. Tunku bahkan mengancam MCA bahawa UMNO akan
bertanding dalam pilihan raya tahun 1959 tanpa penyertaan MCA (Tan & Teoh,
2016: 42). Tunku berasa marah dengan tuntutan Lim dan menganggap tindakan itu
sebagai “tikaman dari belakang” (Thock, 2005: 67). Bagi Tunku, tindakan Lim adalah mengancam
kerana memberi beliau kata dua dan tidak ada ruang untuk berunding. Tunku
berpendirian tegas dan dengan menyebut MCA temberang pada Julai 1959,
beliau mempamerkan realisme politiknya dan keazamannya untuk melindungi orang
Melayu daripada apa yang beliau anggap tuntutan yang tidak munasabah dan secara
terang-terangan perkauman daripada kepimpinan baharu MCA (Kobkua, 2017: 170).
Selanjutnya, Tunku turut mengenakan syarat untuk MCA kekal dalam Perikatan,
termasuklah menarik balik semua tuntutan, membersihkan parti daripada para
cauvinis tertentu dan beliau mahukan supaya beliau diberikan kuasa untuk
memilih sendiri calon yang akan bertanding dalam pilihan raya (Thock, 2005:
67).
Selepas mendapat mandat daripada UMNO, Tunku menulis
surat kepada Lim dan disiarkan dalam akhbar-akhbar. Beliau mencabar Lim dan MCA supaya keluar daripada Perikatan kerana UMNO tidak
bertolak ansur dengan tuntutan MCA.
Kata-kata Tunku itu memeranjatkan Lim
dan anggota MCA yang radikal. Mereka mungkin menduga Tunku tidak akan
mengambil tindakan itu kerana MCA terlalu penting bagi Perikatan untuk mendapat
sokongan orang Cina dalam menghadapi pilihan raya yang tinggal beberapa minggu
sahaja. Cabaran Tunku itu menyebabkan Lim berunding dengan Tan Cheng Lock,
penasihat MCA. Lim dengan nasihat Tan
menulis surat kepada Tunku menyatakan pihaknya tidak sanggup memasuki pilihan
raya secara bersendirian. Beliau merayu
kepada Tunku dan Perikatan supaya menerima semula MCA dalam Perikatan (Ramlah,
2005: 302).
Pendirian tegas Tunku itu mengejutkan MCA dan
mengakibatkan krisis dalam MCA (Tan & Teoh, 2016: 42). Jawatankuasa Kerja
Pusat (CWC) MCA bermesyuarat pada 12
Julai 1959 dan mencapai keputusan bahawa Lim sepatutnya menarik balik
tuntutan itu dan menuntut memecat mereka
yang bertanggungjawab mencetuskan krisis politik MCA itu (Tan & Teoh, 2016:
42). CWC juga membuat keputusan menerima
syarat Tunku untuk kekal dalam Perikatan (Thock, 2005: 67). Berikutan perkembangan
ini, Lim tahu bahawa kedudukannya dalam MCA sudah tiba di penghujungnya dan
beliau bercuti sebelum meletakkan jawatan presiden MCA pada September 1959 (Tan
& Teoh, 2016: 42). Sumber lain menyatakan Lim meletakkan jawatan pada 30
Julai, atas alasan masalah kesihatan dan mendapatkan rawatan
kesakitan automonic dystonia di England (Tew, 2001: 71). Para penyokongnya
meninggalkan parti itu (Thock, 2005: 67). Tindakan keluar parti itu diketuai
oleh Yong Pung How. Mereka menghadapi
pilihan raya tahun 1959 sebagai calon bebas. Akhirnya, Yong mengaku bahawa dia
sendiri bertanggungjawab menghantar
surat tuntutan kepada UMNO tanpa pengetahuan Lim (Ibrahim, 1986: 59).
Tawaran akhir kepada MCA ialah 31 kerusi bersama-sama
dengan beberapa syarat yang ketat, termasuk semua calon MCA yang bertanding
atas tiket Perikatan mesti mendapat kelulusan peribadi daripada Tunku, dan
bahawa isu pendidikan Cina tidak dimasukkan dalam manifesto pilihan raya
Perikatan. Kepimpinan MCA menyerah
kepada keputusan tegas dan bersemangat Tunku (Kobkua, 2017: 170).
Pendirian tegas Tunku terhadap MCA mengakibatkan
kekalahan menyeluruh kepimpinan baharu kerana majoriti eksekutif baharu MCA,
termasuk Lim meletakkan jawatan presiden MCA (Kobkua, 2017: 170). Dengan
peletakan jawatan oleh Lim itu, MCA tidak pernah lagi mendapat semula sokongan politik pada
tahap yang sama yang diperoleh pada peringkat awal daripada komuniti Cina. Sesetengah sarjana berpendapat bahawa hasil
krisis politik antara MCA dengan UMNO telah memperkukuh kedudukan UMNO dalam
Perikatan dan MCA tidak lagi mempunyai pengaruh untuk berkongsi kuasa politik
dengan UMNO (Tan & Teoh, 2016: 42).
Meskipun jelas bahawa Tunku muncul sebagai pemenang daripada krisis MCA
itu, dalam jangka panjang, juga jelas bahawa episod ini yang berjaya dalam
memelihara kestabilan politik Tanah Melayu, mempunyai kesan negatif terhadap
MCA sendiri. Bagi sebilangan orang Cina
di Tanah Melayu, MCA gagal melindungi kepentingan mereka (Kobkua, 2017:
170). Sebagai alternatif, mereka mencari
kepimpinan baharu di luar MCA untuk membela nasib mereka.
Lim sepatutnya tahu bahawa pakatan sulitnya dengan
golongan pendidikan Cina menyimpang daripada model akomodasi elit yang diterima
pakai oleh Perikatan. Beliau ialah salah
seorang wakil MCA dalam Jawatankuasa Razak yang menggubal Penyata Razak
berasaskan pendirian tolak ansur untuk menyeimbangkan keperluan orang Melayu
dan bukan Melayu MCA (Tan & Teoh, 2016: 42). Beliau sendiri mengakui bahawa beliau
menganggotai Jawatankuasa Razak untuk pembaharuan dasar pelajaran
Thuraisingam yang diwujudkan oleh kerajaan Onn (Lim, t.t.: 183).
Sebelum Lim menghantar surat kepada Tunku, Lim Lian Geok,
pengerusi UCSTA (atau Jiao Zong), dikatakan menulis sepucuk surat menuntut
supaya peperiksaan LCE di sekolah Cina dijalankan dalam bahasa Cina. Tunku menjawab surat itu bukan sahaja menolak
tuntutan itu, tetapi juga mengingatkan bahawa perkara itu tidak patut dibawa
pada masa menghadapi pilihan raya yang penting yang akan diadakan dan membawa
perkara pelajaran Cina pada masa seumpama itu adalah semata-mata untuk mengugut
dan tegas belia: “Saya tidak takut kepada ugutan seumpama itu” (Ibrahim, 1981:
739 – 740).
Nyata bahawa Lim dan kumpulannya cuba mengambil peluang
dengan keadaan ketika menghadapi pilihan raya itu untuk mengemukakan tuntutan
atas muslihat mereka itu kerana difikirkan masa itu kerjasama dan sokongan
orang Cina sangat dikehendaki dan tentulah tuntutan mereka tidak ditolak,
tetapi anggapan mereka salah (Ibrahim, 1981: 739 – 740). Akhirnya, Lim mengaku
kesilapannya dan beliau sendiri menyatakan bahawa kesilapan ini adalah
berbangkit daripada sebilangan kecil dalam MCA yang hendak memecahbelahkan
antara UMNO dengan MCA (Ibrahim, 1981: 740).
Berikutan peletakan jawatan Lim itu, Cheah Toon Lok
dilantik sebagai pemangku presiden
sebelum kepimpinan MCA diambil alih oleh Tun Tan Siew Sin. Selain
pendirian tegas Tunku dan berani mengenakan syarat pada MCA, “dalam parti itu
sendiri ada pemimpin, seperti Tan Siew Sin dan Ong Yoke Lin yang rapat dengan
Tunku dan yang mempercayai
kepimpinannya, dan mereka tidak bersedia merosakkan pakatan dalam Perikatan
dengan menyokong Lim” (Lee, 2008: 496).
Mereka berdua dan beberapa orang lagi menentang Lim dan menyokong kuat
sikap yang diambil oleh Tunku (Ibrahim, 1981: 740; rujuk juga Heng, 1996: 41).
Perubahan pucuk pimpinan MCA mempunyai akibat yang sangat
besar terhadap gerakan bahasa dan pendidikan Cina. “Di bawah kepimpinan baharu Tan Siew Sin dan
Ong Yoke Lin, MCA membersihkan penyokong dan puak yang bersimpati pro-UCSTA,
dan kemudian menerima syarat Tunku menyertai semula Perikatan dan bertanding
dalam pilihan raya di bawah panji-panji Perikatan” (Kobkua, 2017: 170). Tidak
seperti bapanya, Tan Siew Sin tidak pernah mewujudkan hubungan baik dengan
golongan pendidikan Cina, dan bahkan, cuba menjauhkan dirinya daripada
mereka. Malahan, sebelum pelantikannya
sebagai presiden MCA dan ketika mesyuarat dengan golongan pendidikan Cina yang
diadakan pada 11 Julai 1959, beliau mempertahankan tindakan kerajaan
menggunakan bahasa rasmi sebagai pengantar untuk peperiksaan awam untuk
memastikan para pelajar yang lulus peperiksaan dapat bekerja dalam sektor
kerajaan. Akan tetapi, golongan pendidikan Cina menyangkal dengan hujah bahawa
pelajar ini tidak berminat bekerja dalam
sektor kerajaan (Tan & Teoh, 2016: 43).
Kepimpinan baharu MCA, iaitu Cheah Toon Lok, Leong Yew
Koh, dan Tan Siew Sin, mempunyai pendirian yang berbeza dengan Dong Jiao Zong.
Maka tercetus perbalahan antara pemimpin Jiao Zong dengan pucuk pimpinan MCA
dan perpecahan dalam komuniti menyukarkan perjuangan gerakan pendidikan Cina
(Cheong, 2013: 54). Saluran perundingan
secara dalaman telah tertutup akibat penukaran pucuk pimpinan MCA. Dengan itu,
untuk meneruskan tuntutannya, Dong Jiao Zong terpaksa melancarkan gerakan
menentang dasar kerajaan secara terbuka
serta berjuang di luar gelanggang penggubalan dasar. Tahun 1959 merupakan permulaan penentangan
secara terbuka terhadap UMNO dan MCA (Cheong, 2013: 54). Dong Jiao Zong turut memberikan sokongan
kepada sesiapa yang bersedia menyokong perjuangan mereka supaya memberikan
tekanan kepada kerajaan, di samping menyampaikan mesej pendidikan Cina kepada
pemerintah (Cheong, 2013: 54). Tindakan
berjuang di luar gelanggang menimbulkan kemarahan pihak berkuasa. Kerajaan mengambil tindakan keras terhadap
pejuang pendidikan Cina. Pada Ogos 1961, sijil kerakyatan dan pendaftaran guru
pengerusi Jiao Zong, Lim Lian Geok telah ditarik balik atas alasan
memutarbelitkan dasar pendidikan dan tindakannya dilabel berunsur perkauman
yang akan membawa kepada kebencian antara kaum (Cheong, 2013: 56).
Di bawah kepimpinan Lim,
MCA mendapat tekanan kuat dari dalam, daripada Turki Muda yang lantang
dan agresif, dan juga daripada Pengawal Tua yang masih setia pada Tan Cheng
Lock dan anaknya Tan Siew Sin. Tindakan Lim sendiri membawa perpecahan dalam
MCA, apabila beliau sebaik-baik sahaja menerajui parti itu mengadakan mesyuarat agung luar biasa bagi meminda perlembagaan parti untuk
menyatukan kuasa Jawatankuasa Pusat (CC). Walaupun cadangan itu diluluskan,
iaitu dengan kelebihan satu undi, ditentang
oleh Tan Siew Sin dan penyokongnya. Dari luar, golongan pendidikan Cina
mengheret Lim ke dalam kancah
perjuangan bahasa dan pendidikan Cina
tanpa mengambil kira sensitiviti orang Melayu dan tidak menunjukkaan sikap hormat pada Perdana
Menteri Tunku Abdul Rahman. Sementara itu,
UMNO yang mula renggang dengan MCA sejak kepimpinan Lim, memberikan tindak balas yang keras berikutan
tindak-tanduk beliau sendiri, yang memulakan permainan. Seperti yang dicatatkan
oleh Kobkua Suwannathan Pian, “krisis MCA tahun 1959 yang menggegarkan Parti
Perikatan hingga ke peringkat teras, bermula dengan kemenangan Lim pada tahun
1958, menewaskan Tan Cheng Lock.
Kemenangan Lim dan pasukannya yang terdiri pemimpin muda yang agresif
bukan sahaja memutuskan hubungan peribadi dan rapat antara pemimpin UMNO dengan
pemimpin MCA, tetapi juga membawa bersama-sama pendekatan baharu ke arah cara
memberi dan menerima yang lazim dalam menyelesaikan masalah antara parti. Hal ini semakin jelas kerana pilihan raya
tahun 1959 semakin hampir. Kepimpinan baharu dalam MCA kelihatan menerima
pendirian UCSTA tentang sistem pelajaran tahun 1957 dan pelaksanaannya, dan
dengan itu, merosakkan kepercayaan bersama perpaduan UMNO-MCA” (Kobkua, 2017:
169).
Setakat ini, Lim menerajui dua buah parti, iaitu Parti Radikal dan MCA, dan kedua-duanya berakhir dengan kegagalan. Kegagalan beliau bersama-sama Parti Radikal
mudah untuk difahami, kerana parti itu merupakan sebuah parti kecil yang mempunyai pengaruh yang terhad, iaitu hanya di Pulau Pinang. Prospek masa depan Parti Radikal kelihatan muram dan sekadar sebuah parti
“semusim.” Walau bagaimanapun, Lim mengambil langkah bijak meninggalkan parti
yang diasaskan dan diterajuinya untuk menyertai MCA, sebuah parti yang besar.
Namun begitu, dalam MCA, beliau mara begitu cepat dan berundur juga begitu
cepat. Sememangnya, perjudian yang silap yang diambil oleh Lim dan Turki Muda,
menyebabkan mereka dan juga MCA terpaksa membayar harga yang tinggi. Jelas bahawa Lim tidak mampu keluar sebagai
pemenang daripada krisis yang beliau serta kumpulannya cipta sendiri.
(Dipetik dan diubah suai daripada Bab Lapan, Pengukir Sejarah Pembina Bangsa, Jilid II, yang dapat diperoleh melalui e-Sentral.)
No comments:
Post a Comment