Oleh: ZULKIFLI SALLEH
Joseph E. Stiglitz dalam prakata bukunya, The Price of Inequality: How Today’s Divided Society Endangers Our
Future, mencatatkan bahawa tiga tema bergema di sekitar dunia, iaitu
pasaran tidak berfungsi dalam cara pasaran sepatutnya lakukan, kerana pasaran
jelas tidak cekap dan tidak stabil; sistem politik tidak membetulkan kegagalan
pasaran; dan sistem ekonomi dan politik pada asasnya, tidak adil. Penyataan
Stiglitz jelas menunjukkan bahawa pasaran, sistem ekonomi, dan sistem politik
di seluruh dunia gagal memainkan peranan untuk mempertingkat kesejahteraan atau
taraf hidup rakyat.
Balik ke negara kita Malaysia, kerajaan menunjukkan
komitmen yang tinggi untuk meningkatkan kesejahteraan rakyat, seperti yang
ditunjukkan dalam Kajian Separuh Penggal Rancangan Malaysia Kesebelas, 2016-2020 (RMK-11) yang
dibentangkan oleh Perdana Menteri Tun Dr. Mahathir Mohamad, pada 18 Oktober lalu, dan kemudian dalam Belanjawan 2019 oleh yang dibentangkan oleh
Menteri Kewangan, Lim Guan Eng pada 2
November, bertemakan, “Malaysia Wibawa, Ekonomi Dinamik, Rakyat Sejahtera.”
Pada asasnya, tiga perkara yang perlu diberikan
penjelasan dan kejelasan berhubung
dengan Belanjawan 2019. Pertama, tentang hutang dan liabiliti sebenar kerajaan
hingga akhir Jun 2018, berjumlah RM1,065 bilion. Sejak menerajui portfolio
kewangan, Lim berulang-ulang kali menegaskannya dengan motif tertentu. Sama ada motif
menyalahkan kerajaan sebelum ini bijak ataupun tidak, Tun Daim Zainuddin telah
pun memberikan peringatannya. Hanya di sini elok ditegaskan bahawa “defisit dan
hutang sekadar angka,” menurut Simon
Johnson dan James Kwak dalam buku, White
House Burning: Our National Debt and Why it Matters to You: “Akan tetapi, (Merujuk
kes Amerika Syarikat), hutang negara lebih AS$10 trilion mungkin lebih
AS$30,000 setiap orang, tetapi tiada siapa pun mencari anda kerana bahagian
anda dalam wang itu.” Johnson dan Kwak seterusnya mengingatkan,
“pertama-tamanya, fakta mudah bahawa kerajaan kita mengalami defisit hari ini tidak dengan
sendirinya menjadikan kita kaya dan cucu kita miskin. Kesejahteraan kebendaan
masyarakat bergantung pada volum barang dan perkhidmatan yang dapat diperoleh
untuk penggunaan.”
Kedua, penyataan kemerosotan nilai mata wang asing, iaitu peso Argentina, lira Turki, dan rupiah
Indonesia berbanding dengan dolar
Amerika Syarikat, dan peningkatan nilai ringgit berbanding dengan rupee India,
rupiah Indonesia, peso Filipina,
renminbi China, dan dolar Singapura. Perlu dinyatakan, lira Turki, peso
Argentina, peso Filipina, rupee India, dan rupiah Indonesia, ialah mata wang yang sedang dilanda krisis. Anehnya, Belanjawan
2019, tidak membandingkan nilai ringgit dengan dolar Amerika Syarikat, mata
wang utama dunia. Menurut laporan Global Research, Kumpulan HSBC yang
dikeluarkan pada April, bahawa sekiranya Barisan Nasional kekal berkuasa, pada
akhir tahun ini, dijangkakan RM3.70 berbanding AS$1.00. Seperti yang diketahui,
sejak September, ringgit mula memasuki wilayah RM4.15 berbanding AS$1.00, dan
tidak menunjukkan tanda untuk berundur.
Ketiga, dalam Belanjawan 2019, Lim mengulangi pendiriannya bahawa perang dagang antara
Amerika Syarikat dengan China mewujudkan
peluang unik, apabila Malaysia menjadi
tumpuan sebagai tapak perlindungan selamat
untuk pelaburan pembuatan sambil
mengemukakan contoh: “Tidak
hairanlah Malaysia terus berjaya menarik pelaburan pada kadar yang
memberangsangkan. Dari bulan Januari hingga Ogos 2018, jumlah pelaburan
bernilai RM61.6 bilion telah diluluskan, satu peningkatan daripada nilai
pelaburan RM40.4 bilion pada tempoh yang sama tahun lalu.” Namun begitu, dalam
kegembiraan dan keterujaan itu, Lim
terlepas pandang bahawa perang dagang mula tercetus pada 15 Mac, iaitu antara
Amerika Syarikat dengan Kanada dan Kesatuan Eropah, manakala antara Amerika Syarikat dengan China berlaku
mulai Julai. Dengan merujuk tempoh lapan
bulan pertama itu, jelas bahawa Lim seakan-akan mengisytiharkan “kemenangan
sebelum perang yang sebenar-benarnya antara dua buah negara kuasa besar ekonomi
tercetus.”
Dengan belanjawan pengembangan bernilai RM314.8 bilion, iaitu RM259.8 bilion untuk perbelanjaan mengurus dan RM54.7 bilion untuk perbelanjaan
pembangunan, negara mampu mengekalkan pertumbuhan mapan kira-kira dua dekad. Kecuali
pada tahun 1998 akibat krisis kewangan
Asia dan tahun 2009 akibat kemelesetan global,
Malaysia terus mencatatkan
pertumbuhan KDNK, secara purata kira-kira
lima peratus setahun. Dalam Belanjawan
2019, KDNK negara diunjurkan 4.8 peratus
pada 2018 dan 4.9 peratus 2019. Unjuran ini lebih kurang dengan ramalan Bank Dunia: 4.9 peratus (2018),
4.7 peratus (2019), dan 4.6 peratus (2020) berbanding 5.9 peratus tahun 2017.
Kemerosotan kadar pada 2018 daripada 5.4 peratus yang diunjurkan kerana
pertumbuhan eksport yang perlahan dan pelaburan awam yang rendah.
Bantuan Sara Hidup (BSH) kepada B40 dengan memberikan
bantuan secara lebih bersasar dan bergantung kepada saiz isi rumah, mulai
Januari 2019, yang melibatkan kira-kira 4.1 juta isi rumah dengan peruntukan
RM5 bilion, dijangkakan dapat membantu memacu pertumbuhan ekonomi pada suku
pertama, iaitu merancakkan industri peruncitan. Selain itu, sebagaimana
belanjawan tahun-tahun sebelum ini, belanjawan terbaharu ini memberikan tumpuan
kepada Perusahaan Kecil dan Sederhana (PKS) yang memainkan peranan penting dari
segi KDNK dan guna tenaga. Pelbagai peruntukan disediakan kepada PKS, antaranya RM210 juta bagi tahun 2019 hingga 2021, untuk beralih kepada teknologi Industri 4.0, RM2 bilion akan disediakan di bawah
Skim Jaminan Pembiayaan Perniagaan (SJPP), dan kemudahan kredit dan
perlindungan takaful kepada pengeksport PKS bernilai RM2 bilion.
Lazimnya, pembinaan
infrastruktur dapat memacu pertumbuhan ekonomi dan mewujudkan “kesan pengganda,” bergantung pada kecepatan
pelaksanaan projek dan penjelasan bayaran kepada pihak kontraktor dan pembekal. Dalam
Belanjawan 2019, sejumlah peruntukan disediakan bagi infrastruktur, antaranya RM926
juta bagi membina dan menaikkan taraf jalan raya, jalan luar bandar dan
jambatan; RM694 juta dan RM738 juta masing-masing untuk meluaskan akses bekalan
elektrik dan air di luar bandar dengan peruntukan RM694 juta; RM85 juta untuk
kampung baharu bagi tujuan menaiktaraf dan memulihara infrastruktur asas seperti
jalan raya, dewan komuniti dan kawasan lapang; dan RM100 juta untuk memperkasa pembangunan
masyarakat Orang Asli.
Dengan mentakfirkan semula peranan kerajaan dalam
perniagaan, iaitu “kerajaan
tidak harus menceburi diri dalam perniagaan,” jelas bahawa dalam
Belanjawan 2019, sektor swasta akan menjadi pemacu utama pertumbuhan ekonomi
negara. Namun begitu, perlu dinyatakan
bahawa sejak Perdana Menteri keempat lagi, Malaysia melaksanakan dasar
properniagaan dan membuka peluang perniagaan seluas-luas kepada sektor swasta.
Justeru, tidak wujud isu kerajaan berasak-asak dengan sektor swasta dalam
merebut peluang perniagaan. Bahkan, sehari sebelum pembentangan Belanjawan
2019, Bank Dunia menerbitkan Doing
Business 2019 Report, yang menyaksikan kedudukan Malaysia
meningkat ke tangga ke-15 dalam
kalangan 190 ekonomi di seluruh dunia. Jika kita mengambil Khazanah Nasional
sebagai contoh, penglibatannya dalam bidang perniagaan, ada kalanya kerana
terpaksa memikul tanggungjawab “khidmat negara” yang pastinya, perlu diimbangi
perniagaan yang menguntungkan.
Dikhuatiri bahawa, berdasarkan pengalaman lalu dan
pengalaman banyak negara, sektor swasta tidak mampu memikul tanggungjawab
sepenuhnya untuk memacu pertumbuhan ekonomi. Meletakkan kepercayaan kepada
sektor swasta, bermakna meletakkan kepercayaan kepada pasaran, yang
menurut Joseph Stigliz, “pasaran gagal
kerana tidak stabil dan tidak cekap.”
Selalunya, apabila berlaku krisis kewangan, kerajaan
terpaksa melancarkan pelan penyelamat untuk membantu syarikat yang bermasalah,
dan apabila berlaku kemelesetan, kerajaan terpaksa memperkenalkan rangsangan
fiskal untuk menghidupkan ekonomi yang lemah.
Pendek kata, kerajaan juga yang terpaksa campur tangan sebagai langkah
terakhir.
Untuk meningkatkan kesejahteraan dan taraf hidup rakyat,
sememangnya kita memerlukan pertumbuhan KDNK, meskipun sebagaimana demokrasi,
KDNK mempunyai beberapa kelemahanya. Tanpa pertumbuhan, pastinya tidak ada
apa-apa yang dapat diagihkan.
No comments:
Post a Comment